Eergisteren was het zondag. Op de kalender. Gisteren ook. Weliswaar alleen gevoelsmatig, maar dat telt ook! Zo lang de zon schijnt, is het wat mij betreft elke dag zondag. Voor vandaag bekijk ik het nog even… misschien dat de regen mijn zondagsgevoel intact laat.
Een uitgebreid ontbijt op wat we tot voor kort “woensdagochtend” noemden. Een fietstocht op de vierde dag (van wàt eigenlijk?)… Natuurlijk, waarom niet? Doordeweeks is nu even bijzonder. Een freelancende thuiswerker zijnde: ik ken geen vaste openings- of kantooruren. Schrijven kan ik ook op zondag. Zoals eergisteren. Of gisteren. En zelfs vandaag.
Een aantal ijkpunten zijn min of meer weggevallen. Kalenders en uurwerken zijn minder prominent dan anders. Op het trottoir stappen, bwa, het mag ook op de rijweg, deze zondag is quasi autoloos. Voor tijdelijke thuiswerkers: het is niet hoeveel uur je aan je bureau zit, maar wàt je presteert, dat telt. En dan mag je gerust tussendoor een boodschapje doen of de was in de machine stoppen. Voor wie erg aan structuur, regelmaat of patronen houdt: anarchie! rebellie!… Wedden dat het voor véél mensen stiekem deugd doet, dat loslaten, dat leven op een iets slappere koord?
Dag en nacht, die regelen mijn dagelijks leven natuurlijk wél. Zon of regen, die ook. Vroeg of laat… hmm, dat zijn al vagere termen. Louter het ritme van de natuur volgen, dat gaat verrassend goed. Met de laptop (of een boek) op het terras: tot de zon achter de punt van het dak verdwenen is, niet eerder ga ik naar de keuken voor het avondeten. Poetsen op een blauwe-hemel-lentedag? Onder het motto “alleen binnenwerk als het pijpenstelen regent”, moet het dus helaas vandaag.
Van de natuur en tijdsbesef gesproken. Een boompje, dat trouwe dienst levert tijdens het eindejaar, overzomert ecologisch verantwoord en portemonneegewijs op ons terras. Dankzij uitbundige lentekriebels, kweekte het zijn eigen fluo-groene lichtjes. Schitterend! Buiten december heet hij gewoon “den”, maar voor mijn part is het vanaf nu elke dag kerst. Al hoeft het aanheffen van Jingle Bells niet per se.
Met de kippen op stok? Nog niet eens zo’n gek idee. Alleen, weten die kippen veel wat Netflix is… dàt gaat het beste na zonsondergang en lang daarna. Het steekt niet op een episode minder of meer. Want morgen is het zondag. En eten we gevulde kalkoen. (De kip slaakt een zucht van opluchting.)
