Ik dacht, “die moet ik opschrijven”. Maar ik had geen notitieboekje noch pen op mijn nachttafeltje liggen. Opstaan leek me overroepen, het ideetje een paar uur lang onthouden was haalbaar. Aan het ontbijt schreef ik “Q” in mijn notaboekje. Een cryptisch – en vooral kort – geheugensteuntje voor een nieuwe en vast heel interessante blog. Het zou een mooie titel kunnen zijn, bedacht ik. Het heeft iets pittigs, iets poëtisch tezelfdertijd. En esthetisch ook. Hoe weinig de Q ook gebruikt wordt in woorden – al is ’t maar één keer in een heel verhaal -, dan nog vind ik ‘m zelfs mooier dan de O.
Ondertussen kreeg mijn verhaal al een beetje vorm. In mijn hoofd, nog niet op papier. Flarden van ideeën hoopten zich samen tot halve zinnen en zeker nog niet in de juiste volgorde. Het onvermijdelijke begin. Ik geloof sterk in het klassieke begin-midden-slot-patroon van een verhaal. Dat slaat niet noodzakelijk op een chronologisch relaas van feiten, soms zelfs integendeel. Maar wat betreft opbouw kan je er iets mee.
Het verhaal ging een paar dagen lang op sluimer. Dat gebeurt wel vaker. Even laten rusten en rijzen. Net zoals zelfgebakken (en ander) brood.
Gisteren. Ik neem mijn nota’s bij de hand. Om ze aan te vullen met nieuwe losse gedachten. Je moet ook opschrijven wat je gaat weggooien, een quote van Leonard Cohen naar het schijnt. Ik zie de Q staan en denk gemotiveerd: dat is er eentje voor vandaag. En dan… niets. Ik heb geen idee waarvoor die Q staat. Quotum, quorn, quoti¨ënt, quitte… Het bord blijft leeg. Mijn hoofd ook.
Wat een catchy letter! Zelfs nu, als hij eventjes niets méér betekent dan gewoon zichzelf. Troost ik mezelf.
Over naar plan B. Of naar plan O, want dat is toch met stip de tweede mooiste letter van het alfabet. Ik schrijf ”O“ in mijn notaboekje. Ik heb nog geen verhaal, maar het is alvast een geheugensteuntje voor een nieuwe, en voorzeker ook heel interessante blog!
(…)
(…) Quarantaine! Dat was het!
