Ik ben niet goed met planten. Dat is algemeen bekend. Waarom mij deze gedachte plots als een slingerplant bekruipt, ik weet het niet goed. Of jawel, het heeft met de acer op het terras te maken. Zonder de wijsneus uit te hangen: acer of Japanse esdoorn. De naam staat vermeld op het label dat nog altijd rond één van de takjes hangt, dus het klopt wel degelijk.
Nu het minder lang klaar is en ik nog vaker dan anders thuis ben, kijk ik geregeld door het raam naar buiten. Naar de bloedrode acer, die bijna licht afgeeft. Alsof de dag zo weer een klein beetje langer duurt. Ik neem mijn illusies graag voor waar aan. ’t Is sterker dan mezelf. Ik schrijf het toe aan een zekere naïviteit. Van de soort die niet over gaat met de leeftijd. Van de soort die ik stiekem koester.
Want:
- Ik blijf tegen beter weten in geloven dat de Japanse terrasplant het licht vangt.
- Ik vertrouw mensen, tot het tegendeel bewezen is. En vaak komt dat tegendeel niet eens.
- Als ik voorbij een – gesloten – koffiehuis fiets, denk ik spontaan “zou het vandaag sluitingsdag zijn”… Twee minuten later besef ik: het is niet alleen vandaag sluitingsdag, maar ook morgen en tot nader order de komende zes weken. Het was micro-kort uit mijn gedachten… maar ik voelde me zorgeloos als op een fietsende zomerdag. En anders had ik er graag een café latte gedronken.
Al bij al produceert mijn naïviteit gedachten met een blijgezind, optimistisch kantje. Alice in wonderland. Nochtans zien deze en komende dagen er niet zo rooskleurig uit. Alles gaat op slot. Wordt geannuleerd. Of uitgesteld. Opnieuw. Inkomens slinken. Cultuur gebannen. Sport niet helemaal. Mensen worden tot asociaal en eenzelvig gedwongen. Wanneer zien we elkaar weer? Onze gezondheid staat nog altijd en meer dan ooit op de helling. Voor duizenden mensen per dag is dat zelfs de gloeiende realiteit. De corona-sceptici zetten koppig door. De zorgmensen gelukkig òòk.
En toch zal het voorbijgaan, denkt Alice. Wie kan, is positief. Ook wie het nog niet is, wordt creatief. Wie het is, blijft gewoon nog even naïef.
We hadden vorig jaar een rode gekocht… plots verloor hij zijn glans. Op een week tijd was het zelfs een niet mis te verstaan groen struikje geworden. Ik begreep het niet. Is het zoals bij hortensia’s, die hun kleur aanpassen volgens de samenstelling van de bodem? Net nu hij weer fluo-rood was geworden, verliest hij blad. Gelukkig heb ik ‘m intens door het raam bewonderd en bejubeld. Dan valt het kwartje: ’t ligt aan de herfst. Dàt schept perspectief!
In wat een wonderland leven wij toch.
