De kritische-stem-in-ons-hoofd is een echte taalvirtuoos. Hij praat ons onder de tafel. Voor elk argument dat wij inbrengen, vindt de stem er één dat nog sterker is en ons uiteindelijk toch onderuit haalt, zelfs zònder zinnig argument. “Loser. Loser. Loser”. De stem hamert in je binnenoor.
Eénentwintig minuten lang luisterde ik eens niét naar de stem-in-mijn-hoofd, maar naar een interessante podcast van dS Magazine over onze interne criticus. Ik onthou:
Punt 1: erken de stem, maar ga het gevecht niet aan, je verliest toch (en dan ben je wel – letterlijk – de “loser”)
Punt 2: erken de stem en probeer te achterhalen wié er nu eigenlijk spreekt. Het is vaak niet onze eigen commentaar, maar de echo van die van andere mensen die we horen. Mensen van nu en van vroeger, die ons vaak met goede bedoelingen de les spelden. Maar voeg al die stemmen en visies en meningen samen, en het wordt al gauw een emmertje dat stinkt. Waar we niets mee kunnen aanvangen, omdat het zo veel is.
Punt 3: onze interne stem slaat toe op de schijnbaar meest rustige momenten. Als we écht niet aan auto-commentaar en reflectie toe zijn. Het vreet energie, en vaak hebben we dat niet eens door.
Punt 4: de meeste mensen hebben te kampen met die kritische stem. Maar niet iedereen laat zich hierdoor van de wijs brengen. Maar de Stem kan lang lelijk huishouden. En jarenlang iemands gedrag of karakter overstemmen, en dat individu eigenlijk tegenhouden in zijn of haar spontane doen.
Punt 5: Laat de stem toe – op afspraak – zegt de therapeut in de podcast. Zeg “Kom binnen, ga zitten, spreek. Maar veel tijd heb ik niet voor jou, dus maak voort.” Laat ‘m even goed fulmineren. Schrijf op wat die stem zegt. Lees het nadien opnieuw. Het is vaak hetzelfde riedeltje. En soms kom je tot het besluit : is dat nu echt alles wat je tegen mij te zeggen hebt?
Punt 6: zoek afleiding als de stem je te veel wordt. Luister naar een podcast. Haha.
Conclusie: de stem is zeer taalvaardig. Maar hij valt meestal in herhaling en het is een echte zeur. Oei, dat ben ìk precies…
