Communiceren is een teken van leven geven mét een boodschap. Informeren, overtuigen, verbinden, entertainen, inspireren, raken… Mensen vertellen nu eenmaal graag verhalen. We hebben zo veel dat we willen meedelen…
Nieuwe baby! Gelukkig Nieuwjaar! Feest! Vrijdag Prijsuitreiking! De suggesties van deze week! Nieuwe zaak! Nieuwe collectie! Komt dat zien: zalige voorstelling …
We kunnen dat met woorden, of met niet-verbale middelen, zoals lichaamstaal, of foto’s, of tekeningen. Of grafische vormen. Of met een combinatie daarvan.
Taal is gemakkelijk en moeilijk tegelijk. De basis hebben we allemaal onder de knie. Maar écht kwaliteitsvol “meedelen” is méér dan dat. Want taal heeft zo veel finesses en nuances. Correcte zinnen, juist gespeld, in een helder opgebouwd verhaal. Dat is het begin. Met welgemikte woorden op de juiste plaats. Met beeldspraak, stijlfiguren, ritme, emotie! Teksten moeten spréken (of soms zelfs zingen), moeten aantrekken en aansteken! En soms ontroeren, dan weer overtuigen… Taal kan zo veel … en is zo beperkt tegelijkertijd.
Een boodschap meedelen vraagt tijd voor opbouw en structuur. Voor schaven en schuiven. Tot het goed zit. Verhalen vertellen is een vak.
Wie lacht na een mop, voelt aan dat hij goed verteld is. Wie huilt bij een romantische film, beseft (of niet) dat de regisseur de gevoelige snaar die hij wilde raken, ook echt heeft aangeraakt. Als je voor de vijfde keer naar Titanic kijkt en je hoopt nog steeds dat de boot uiteindelijk toch niet zinkt… dan (h)erken je de vertelkunde van de filmmaker… Of je bent een hopeloos naïeve romanticus. Dat is ook een optie …
